De vervaltermijn blijkt niet zo dodelijk te zijn

Transitievergoeding

Werknemers hebben in beginsel recht op een transitievergoeding (TV) als de arbeidsovereenkomst op initiatief van de werkgever wordt beëindigd of niet wordt voortgezet/verlengd. De hoogte van deze vergoeding hangt af van de duur van het dienstverband en bedraagt kort gezegd ⅓ maandsalaris per gewerkt dienstjaar.

Vervaltermijn

Hoewel de verplichting om deze TV te betalen rechtstreeks uit de wet voortvloeit, gebeurt dat niet altijd. Dat heeft deels te maken met de (vrij korte) vervaltermijn. De bevoegdheid om een verzoekschrift tot betaling van de TV bij de rechter in te dienen, vervalt namelijk al na drie maanden nadat de arbeidsovereenkomst is geëindigd. Dat betekent dus dat de werknemer niet rustig achterover kan leunen, maar binnen drie maanden daadwerkelijk een gerechtelijke procedure moet zijn gestart. Het sturen van een briefje volstaat niet en een vervaltermijn kan niet worden gestuit/verlengd, het is namelijk geen verjaringstermijn. Een vervaltermijn is met andere woorden een dodelijke termijn. 

Toezegging en/of gerechtvaardigd vertrouwen?

Vrij recent heeft Kwik-Fit ondervonden dat de vervaltermijn toch niet zo dodelijk blijkt te zijn. Nog voor het einde van de arbeidsovereenkomst werd door Kwik-Fit schriftelijk aan werknemer bevestigd, dat bij de eindafrekening ook de transitievergoeding zou worden uitbetaald. Vervolgens heeft Kwik-Fit de transitievergoeding na einde arbeidsovereenkomst toch niet uitbetaald, een tijdig schriftelijk verzoek van de werknemer hieromtrent genegeerd en kort na afloop van de vervaltermijn alsnog aan werknemer bevestigd dat hij te laat is en dus pech heeft. Ik vind het niet verbazingwekkend dat het hof uiteindelijk heeft geoordeeld dat het in een dergelijk geval naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is aan het ongebruikt verstrijken van de vervaltermijn de conclusie te verbinden dat werknemer de betaling van de transitievergoeding niet meer zou kunnen verzoeken. Geen quick win voor Kwik-Fit dus. Niet zo verwonderlijk nu de werkgever een harde toezegging had gedaan waarop werknemer gerechtvaardigd mocht vertrouwen dat werkgever vrijwillig tot betaling zou overgaan. 

Heeft het briefje aan werknemer (de toezegging) de werkgever de das om gedaan?

Het hof overwoog in bovenvermelde zaak echter 'ten overvloede' dat het bewust niet betalen van de TV in strijd is met de wet en met het beginsel van goed werkgeverschap. Het verschuldigd zijn van de TV geeft immers invulling aan de zorgplicht die de werkgever heeft. Deze overweging 'ten overvloede' rechtvaardigt de vraag of deze uitspraak ver(der)strekkende gevolgen heeft? Is hiermee een eerste schaap over de dam of slechts sprake van die ene zwaluw die nog geen zomer maakt? De tijd zal het leren, maar het is in ieder geval raadzaam om hier rekening mee te houden. Gedane toezeggingen alsook het niet reageren op verzoeken, vergroten de kans op succes van de werknemer na het verstrijken van de vervaltermijn. Doe er je voordeel mee.